در حالی که توانایی سیم‌ها در روشنایی هنگام تامین جریان برای اولین بار در دوران روشنگری کشف شد، بیش از یک قرن بهبود مستمر و تدریجی، از جمله طرح‌ها، ثبت اختراعات، و مناقشات مربوط به مالکیت معنوی در نتیجه، طول کشید تا اینکه لامپ‌های رشته‌ای به صورت تجاری در دسترس قرار گرفتند.
در شکل مدرن خود، لامپ رشته‌ای شامل رشته‌ای از تنگستن است که در یک محفظه شیشه‌ای کروی، خلاء یا پر از گاز بی‌اثر مانند آرگون، مهر و موم شده است. هنگامی که یک جریان الکتریکی وصل می شود، تنگستن گرم می شود و می درخشد و نوری ساطع می کند که تقریباً یک طیف پیوسته است.
و برای نخستین بار لامپ ادیسونی ال ای دی به بازار عرضه گردید.
لامپ های رشته ای بسیار ناکارآمد هستند، زیرا فقط 2 تا 5 درصد انرژی مصرف شده به عنوان نور قابل استفاده و قابل مشاهده منتشر می شود. 95 درصد باقیمانده به عنوان گرما از بین می رود.در آب و هوای گرمتر، گرمای ساطع شده باید حذف شود و فشار اضافی بر سیستم های تهویه یا تهویه مطبوع وارد شود.
در هوای سردتر، محصول جانبی گرما مقداری ارزش دارد و با موفقیت برای گرم شدن در وسایلی مانند لامپ های حرارتی مهار شده است. با این وجود، لامپ‌های رشته‌ای در بسیاری از کشورها به دلیل بهره‌وری کم انرژی، به نفع فناوری‌هایی مانند CFL و لامپ‌های LED کنار گذاشته می‌شوند. کمیسیون اروپا در سال 2012 تخمین زد که ممنوعیت کامل لامپ های رشته ای 5 تا 10 میلیارد یورو به اقتصاد کمک می کند و 15 میلیارد تن از انتشار دی اکسید کربن صرفه جویی می کند.
لامپ های هالوژن معمولا بسیار کوچکتر از لامپ های رشته ای استاندارد هستند، زیرا برای عملکرد موفقیت آمیز دمای لامپ بیش از 200 درجه سانتیگراد به طور کلی ضروری است.
به همین دلیل، اکثر آنها یک لامپ از سیلیس ذوب شده (کوارتز) یا شیشه آلومینوسیلیکات دارند. این اغلب در داخل یک لایه اضافی شیشه ای مهر و موم شده است. شیشه بیرونی یک اقدام احتیاطی ایمنی است، برای کاهش انتشار اشعه ماوراء بنفش و حاوی خرده های شیشه داغ در صورتی که پوشش داخلی در حین کار منفجر شود.
