زمانی که شکل گیری صنعت ادوات کشاورزی در ایران آغاز شد، بحث های زیادی مطرح است. برخی ممکن است اسب و گاوآهن چوبی را اولین قطعه “تجهیزات کشاورزی” بدانند، اما به خاطر زمان، داستان را با سال 1797 شروع می کنیم، زمانی که چارلز نیوبولد اولین گاوآهن چدنی را به ثبت رساند.
چهل سال پس از اولین گاوآهن کارخانه‌ای، جان دیر این اختراع را با گاوآهن فولادی به سطح بالاتری رساند و راه را برای این تولیدکننده سرشناس هموار کرد تا جایگاه خود را در صدر صنعت ag قرار دهد. با اضافه شدن دستگاه خرمنکوب عملی، درو مک کورمیک و کود شیمیایی در دهه 1840، این دارایی های کارخانه ای صنعت را به سمت تجاری سازی رسمی خود سوق داد و نیاز کشاورزان به بودجه و توسعه را افزایش داد. همانطور که کشاورزان آن زمان فناوری جدید را پذیرفتند، از 1850-1870 بهره وری کشاورزان واقعاً افزایش یافت!
مجموعه های متنوعی از تجهیزات هم در کشاورزی ارگانیک و هم در کشاورزی غیر ارگانیک استفاده می شود. به خصوص از زمان ظهور کشاورزی مکانیزه، ماشین آلات کشاورزی بخش مهمی از نحوه تغذیه جهان است. ماشین‌آلات کشاورزی را می‌توان به عنوان بخشی از فناوری‌های اتوماسیون کشاورزی گسترده‌تر در نظر گرفت که شامل تجهیزات دیجیتال پیشرفته‌تر و روباتیک می‌شود.
در حالی که ربات‌های کشاورزی پتانسیل خودکارسازی سه مرحله کلیدی مربوط به هر عملیات کشاورزی (تشخیص، تصمیم‌گیری و انجام) را دارند، ماشین‌های موتوری معمولی عمدتاً برای خودکارسازی مرحله‌های اجرایی استفاده می‌شوند که در آن تشخیص و تصمیم‌گیری توسط انسان انجام می‌شود. در مورد مشاهدات و تجربیات.
با آمدن انقلاب صنعتی و توسعه ماشین‌های پیچیده‌تر، روش‌های کشاورزی جهشی بزرگ به جلو داشت.به جای برداشت غلات با دست با یک تیغه تیز، ماشین های چرخ دار یک نوار پیوسته را برش می دهند. به جای کوبیدن دانه ها با چوب، دستگاه های خرمن کوب دانه ها را از سر و ساقه جدا می کردند. اولین تراکتورها در اواخر قرن نوزدهم ظاهر شدند.
برق ماشین آلات کشاورزی در اصل توسط گاو یا سایر حیوانات اهلی تامین می شد. با اختراع نیروی بخار، موتور قابل حمل و بعداً موتور کششی، یک منبع انرژی چند منظوره و متحرک که پسرعموی لوکوموتیو بخار در زمین خزنده بود، به وجود آمد.
ماشین‌های بخار کشاورزی کار سنگین کشیدن گاو را بر عهده گرفتند و همچنین به قرقره‌ای مجهز بودند که می‌توانست ماشین‌های ثابت را با استفاده از یک تسمه بلند نیرو دهد.
ماشین‌های بخار با استانداردهای امروزی کم مصرف بودند، اما به دلیل اندازه و نسبت دنده‌های پایین‌شان، می‌توانستند کشش زیادی را ایجاد کنند. سرعت آهسته ماشین‌های بخار، کشاورزان را بر آن داشت که تراکتورها دو سرعت دارند: “آهسته و لعنتی کند”.
موتور احتراق داخلی؛ ابتدا موتور بنزینی و بعداً موتورهای دیزلی. منبع اصلی نیرو برای نسل بعدی تراکتورها شد. این موتورها همچنین در توسعه کمباین خودکششی و خرمنکوب یا کمباین (همچنین کوتاه شده به “کمباین”) کمک کردند.
این کمباین ها به جای بریدن ساقه های دانه و انتقال آنها به یک دستگاه بوجاری ثابت، دانه ها را در حالی که به طور مداوم در سراسر مزرعه حرکت می کردند، می بریدند، کوبیده و جدا می کردند.
تراکتورها اکثر کارها را در مزرعه مدرن انجام می دهند. از آنها برای هل دادن/کشیدن وسایل استفاده می شود – ماشین هایی که زمین را می کارند، بذر می کارند و کارهای دیگر را انجام می دهند.
