مربا توت سیاه یک چاشنی است. معمولا از میوه فشرده، شکر و گاهی پکتین تهیه می شود. بیشتر مرباها پخته می شوند. بعد از درست کردن، مربا را به طور معمول در یک شیشه دربسته قرار می دهند.
معمولا یک مربا به اندازه میوه حاوی شکر است. سپس این دو قسمت با هم پخته می شوند تا به شکل ژل درآیند.
در اتحادیه اروپا، دستورالعمل مربا (دستورالعمل شورای 79/693/EEC، 24 ژوئیه 1979) حداقل استانداردهایی را برای مقدار “میوه” در مربا تعیین می کند.
همچنین تعریف میوه را گسترش داد. این کار برای در نظر گرفتن چندین نوع مربای غیرمعمول ساخته شده در اتحادیه اروپا انجام شد. برای این منظور، «میوه» شامل میوه هایی است که معمولاً به عنوان میوه تلقی نمی شوند، مانند گوجه فرنگی; میوه هایی که به طور معمول مربا درست نمی شوند، مانند خربزه و هندوانه.
سبزیجاتی که گاهی مربا درست می کنند، مانند: ریواس (قسمت خوراکی ساقه ها)، هویج، سیب زمینی شیرین، خیار و کدو تنبل. این تعریف همچنان در بخشنامه بعدی، دستورالعمل شورا 2001/113/EC (20 دسامبر 2001) اعمال می شود.
طبق مقررات غذا و داروی کانادا (CRC)، محصولات مربا و مربا باید حداقل 45 درصد از میوه های نام برده و 66 درصد مواد جامد محلول در آب را داشته باشند. علاوه بر این، ممکن است حاوی پکتین اضافه شده، آماده سازی پکتینی یا ماده اسیدی باشد. همچنین مقدار معقولی از یک نگهدارنده کلاس II، یک عامل تنظیم کننده pH و یک عامل ضد کف قابل قبول است. با این حال، محصول مربا نباید حاوی سیب یا ریواس باشد.
مارمالاد مربای است که از پرتقال تهیه می شود و دارای تفاله و پوست است.
ژله با مربا متفاوت است زیرا بیشتر از آب میوه به جای میوه تهیه می شود.
کره‌های میوه‌ای از میوه‌هایی که به آرامی پخته می‌شوند به‌دست می‌آیند که قوام یکدستی دارند.
خوان میرو از مربای شاه توت به عنوان یک رسانه هنری استفاده کرد.
مربا به عنوان ژل نه جامد و نه مایع است. می تواند حاوی تکه های میوه ای باشد که جامد هستند. ژل پس از باز شدن و خارج شدن از یخچال بیشتر شبیه مایع می شود و می تواند پوسیده شود.
